Książki o rasie :
- "Westie- Hobby" - Eva Błaszczyńska, wyd.Egros
- "Terriery ze szkocji" - Elżbieta Chwalibóg, wyd. Mako Press
- "Westie. West highland white terrier" - Berghauser Walter, wyd. RM
- " Westie. West Highland White Terrier" - Inga Flamang, wyd. Oficyna Wydawnicza MULTICO
HISTORIA RASY
West highland white terrier należy do grupy terierów krótkonożnych używanych do polowania pod ziemią i tępienia gryzoni. Wszystkie te psy miały wspólnego przodka, którym był niewielki pinczer stajenny o krótkim lub szorstkim włosie.
Ojczyzną westie jest region Szkocji zwany West Highland – stąd wzięła się jego nazwa. Rasa rozwinęła się i ukształtowała w okręgu Argyllshire, gdzie już w XVI w. znane były szorstkowłose odmiany niewielkich terierów, używane w myślistwie. Jakub I Stuart miał podarować na początku XVII w. kilka białych terierów królowi Francji.
Trudno ustalić dokładne pochodzenie westie – do jego bliskich kuzynów należą podobno cairn terrier i terier szkocki, w których miotach przychodziły na świat białe szczenięta. Początkowo uważano je za nieprzydatne i eliminowano z hodowli.
Zainteresował się nimi dopiero pułkownik Edward Malcolm of Poltalloch, entuzjasta łowiectwa. W 1860 r. podczas jednego z polowań stracił swojego ukochanego rudego psa, którego omyłkowo wzięto za lisa. Od tej pory postanowił hodować wyłącznie białe teriery i używać ich do pracy. Prowadząc odpowiednią selekcję, stworzył nową rasę, nazwaną początkowo – od jego nazwiska – poltalloch terrierem. W tamtym czasie używano także określeń white scottish terrier i roseneath terrier.
Po raz pierwszy westie pokazano na wystawie w Edynburgu w 1904 r. Trzy lata później rasa została oficjalnie uznana przez Angielski Kennel Club i nadano jej obecną nazwę. Pierwszym championem był legendarny Morven, uważany za protoplastę rasy. W niewielkim stopniu przypominał jednak obecnego westie – zarówno pod względem budowy, jak i szaty był bardziej podobny do teriera szkockiego.
W Stanach Zjednoczonych west highland white terrier pojawił się na wystawie w Westminster w 1906 r. Za sprzedanego w 1911 r. za ocean angielskiego psa o imieniu Kiltie jego właściciel zainkasował olbrzymią, jak na tamte czasy, kwotę 400 funtów.
I wojna światowa zdziesiątkowała większość angielskiej populacji białych terrierów, dlatego w okresie międzywojennym w celu odnowienia hodowli sprowadzono kilka doskonałych psów ze Stanów Zjednoczonych. Współczesny typ westie ukształtował się w latach 20. XX wieku. Wzorzec rasy przetrwał w prawie niezmienionej formie do dzisiaj.
Ojczyzną westie jest region Szkocji zwany West Highland – stąd wzięła się jego nazwa. Rasa rozwinęła się i ukształtowała w okręgu Argyllshire, gdzie już w XVI w. znane były szorstkowłose odmiany niewielkich terierów, używane w myślistwie. Jakub I Stuart miał podarować na początku XVII w. kilka białych terierów królowi Francji.
Trudno ustalić dokładne pochodzenie westie – do jego bliskich kuzynów należą podobno cairn terrier i terier szkocki, w których miotach przychodziły na świat białe szczenięta. Początkowo uważano je za nieprzydatne i eliminowano z hodowli.
Zainteresował się nimi dopiero pułkownik Edward Malcolm of Poltalloch, entuzjasta łowiectwa. W 1860 r. podczas jednego z polowań stracił swojego ukochanego rudego psa, którego omyłkowo wzięto za lisa. Od tej pory postanowił hodować wyłącznie białe teriery i używać ich do pracy. Prowadząc odpowiednią selekcję, stworzył nową rasę, nazwaną początkowo – od jego nazwiska – poltalloch terrierem. W tamtym czasie używano także określeń white scottish terrier i roseneath terrier.
Po raz pierwszy westie pokazano na wystawie w Edynburgu w 1904 r. Trzy lata później rasa została oficjalnie uznana przez Angielski Kennel Club i nadano jej obecną nazwę. Pierwszym championem był legendarny Morven, uważany za protoplastę rasy. W niewielkim stopniu przypominał jednak obecnego westie – zarówno pod względem budowy, jak i szaty był bardziej podobny do teriera szkockiego.
W Stanach Zjednoczonych west highland white terrier pojawił się na wystawie w Westminster w 1906 r. Za sprzedanego w 1911 r. za ocean angielskiego psa o imieniu Kiltie jego właściciel zainkasował olbrzymią, jak na tamte czasy, kwotę 400 funtów.
I wojna światowa zdziesiątkowała większość angielskiej populacji białych terrierów, dlatego w okresie międzywojennym w celu odnowienia hodowli sprowadzono kilka doskonałych psów ze Stanów Zjednoczonych. Współczesny typ westie ukształtował się w latach 20. XX wieku. Wzorzec rasy przetrwał w prawie niezmienionej formie do dzisiaj.
WZORZEC RASY
FCI Standard nr 85
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 24.06.1987
Użytkowanie: terier.
Klasyfikacja FCI: grupa 3 - teriery, sekcja 2 - teriery małe. Próby pracy nie są wymagane.
wygląd ogólny: Mocno zbudowany. Głęboka klatka piersiowa i daleko do tyłu sięgające ostatnie żebra. Grzbiet prosty. Silne przednie kończyny, tylne są muskularne, co wpływa wyraźnie na ruchliwość i energiczny chód.
Zachowanie/charakter: Mały, pełen wigoru, aktywny, obdarzony pewną dozą miłości własnej, prosty w kontaktach, trochę szelmowski. Żwawy, wesoły, odważny, samowolny, ale serdeczny.
Głowa: Długość mózgoczaszki mierzona od guza potylicznego do oczu jest nieznacznie większa od długości kufy. Głowa obrośnięta jest gęstym włosem, trzymana pod kątem prostym lub nieco mniejszym do osi szyi, nie powinna być noszona, jakby była wyciągnięta do przodu. Mózgoczaszka lekko wysklepiona. W partii czołowej winna mieć łagodny obrys. Od nasady uszu w kierunku oczu zwęża się tylko nieznacznie. Stop zaznaczony, tworzą go wydatne łuki nadoczodołowe i lekkie wgłębienie między oczami.
Trzewioczaszka: Trufla nosowa czarna, dość duża, nic wystaje zanadto do przodu i pasuje do całości.
Kufa: zwęża się stopniowo od oczu do koniuszka nosa, nie jest zapadnięta, nie załamuje się ostro pod oczami, gdzie ma swoją objętość.
Uzębienie: szczęka i żuchwa są mocne, tej samej długości, szerokie, gdyż kły są znacznie rozstawione, co wpływa na charakterystyczny dla rasy szelmowski wyraz. Jak na psa tej wielkości, zęby są mocne i duże, w zgryzie nożycowym, to znaczy, że siekacze szczęki przykrywają przy ścisłym kontakcie siekacze żuchwy i są ustawione pionowo.
Oczy szeroko rozstawione, średniej wielkości, nie powinny być okrągłe, tak ciemne, jak to tylko możliwe. Lekko zapadnięte pod obfitymi brwiami, o żywym, inteligentnym wyrazie i przenikliwym spojrzeniu. Jasne oczy są bardzo poważną wadą.
Uszy małe, stojące o spiczastych koniuszkach. Nie mogą być zbyt rozstawione na boki, ani zbytnio do siebie zbliżone. Pokryte są sierścią krótką i gładką (aksamitną) w dotyku, która nie wymaga skracania. Uszy nie powinny być na szczycie porośnięte długim jak frędzle włosem. Szerokie o zaokrąglonych koniuszkach, duże, o grubej chrząstce, a także pokryte obfitą sierścią uszy są wysoce niepożądane.
Szyja: Wystarczająco długa, by unosić w prawidłowy sposób głowę, muskularna, stopniowo rozszerza się u nasady i wtapia w skośnie ułożone łopatki.
Tułów: Zwarty. Grzbiet prosty. Lędźwie szerokie i silne. Klatka piersiowa jest głęboka, żebra dobrze wysklepione w swej górnej części, stają się odrobinę spłaszczone na bokach.
Tylne żebra (rzekome) są długie a odległość między ostatnimi z nich a biodrami (słabizna) jest krótka. Nie wpływa to na swobodę ruchu.
Ogon: Długości 12,5 - 15 cm, porośnięty twardą sierścią, bez frędzli, tak prosty, jak to tylko możliwe, trzymany pionowo do góry, nie może być zakręcony nad grzbietem. Długi ogon jest wadliwy, a w żadnym wypadku nie może być skrócony.
Kończyny:
Kończyny przednie krótkie i muskularne, proste, porośnięte sierścią krótką, szorstką i gęstą. Łopatki skośnie ustawione, szerokie, ściśle przylegające do klatki piersiowej.
Staw ramienny (barkowy) jest wyraźnie wysunięty ku przodowi (wydatne przedpiersie). Łokcie tak ustawione, by umożliwić swobodny ruch kończyn przednich, poruszają się równolegle do osi tułowia. Kończyny tylne oglądane z góry muskularne i szerokie, w całości krótkie o silnych ścięgnach. Uda silnie umięśnione, niezbyt szeroko rozstawione. Stawy skokowo należycie kątowane i dobrze ustawione pod tułowiem. Gdy pies stoi lub porusza się, pięty znajdują się dość blisko siebie. Stawy skokowe spionowane lub słabe są poważną wadą. łapy kończyn przednich są większe od łap kończyn tylnych. Okrągłe, proporcjonalnej wielkości, mocne o grubych opuszkach. Łapy porasta twarda, krótka sierść. Opuszki i pazury powinny być czarne.
Ruch: Winien być wydajny i swobodny, a kończyny poczynając od łopatek stawiane prosto do przodu. Tylne kończyny są elastyczne w stawach skokowych oraz kolanowych i dynamicznie podążają za przednimi. Stawy skokowe kierują się pod tułów by nadać impuls (wypchnięcie). Sztywne chody i krowia postawa są wysoce niepożądane.
Pokrywa włosowa: Włos dwojakiego rodzaju. Okrywowy ma ok. 5 cm długości, jest twardy, bez śladu lokowatości. Wadliwa jest rzadka sierść. Podszerstek jest krótki, miękki i gęsty. Umaszczenie białe.
Wzrost: Wysokość w kłębie ok. 28 cm.
Wady: Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca traktowane są jako wady i oceniane zgodnie ze stopniem odstępstwa.
Uwaga: Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra umieszczone w mosznie.
Źródło: E.Chwalibóg, "Grupa III. Teriery. Wzorce ras", Warszawa 2000r, Klub Teriera przy ZG ZKWP
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 24.06.1987
Użytkowanie: terier.
Klasyfikacja FCI: grupa 3 - teriery, sekcja 2 - teriery małe. Próby pracy nie są wymagane.
wygląd ogólny: Mocno zbudowany. Głęboka klatka piersiowa i daleko do tyłu sięgające ostatnie żebra. Grzbiet prosty. Silne przednie kończyny, tylne są muskularne, co wpływa wyraźnie na ruchliwość i energiczny chód.
Zachowanie/charakter: Mały, pełen wigoru, aktywny, obdarzony pewną dozą miłości własnej, prosty w kontaktach, trochę szelmowski. Żwawy, wesoły, odważny, samowolny, ale serdeczny.
Głowa: Długość mózgoczaszki mierzona od guza potylicznego do oczu jest nieznacznie większa od długości kufy. Głowa obrośnięta jest gęstym włosem, trzymana pod kątem prostym lub nieco mniejszym do osi szyi, nie powinna być noszona, jakby była wyciągnięta do przodu. Mózgoczaszka lekko wysklepiona. W partii czołowej winna mieć łagodny obrys. Od nasady uszu w kierunku oczu zwęża się tylko nieznacznie. Stop zaznaczony, tworzą go wydatne łuki nadoczodołowe i lekkie wgłębienie między oczami.
Trzewioczaszka: Trufla nosowa czarna, dość duża, nic wystaje zanadto do przodu i pasuje do całości.
Kufa: zwęża się stopniowo od oczu do koniuszka nosa, nie jest zapadnięta, nie załamuje się ostro pod oczami, gdzie ma swoją objętość.
Uzębienie: szczęka i żuchwa są mocne, tej samej długości, szerokie, gdyż kły są znacznie rozstawione, co wpływa na charakterystyczny dla rasy szelmowski wyraz. Jak na psa tej wielkości, zęby są mocne i duże, w zgryzie nożycowym, to znaczy, że siekacze szczęki przykrywają przy ścisłym kontakcie siekacze żuchwy i są ustawione pionowo.
Oczy szeroko rozstawione, średniej wielkości, nie powinny być okrągłe, tak ciemne, jak to tylko możliwe. Lekko zapadnięte pod obfitymi brwiami, o żywym, inteligentnym wyrazie i przenikliwym spojrzeniu. Jasne oczy są bardzo poważną wadą.
Uszy małe, stojące o spiczastych koniuszkach. Nie mogą być zbyt rozstawione na boki, ani zbytnio do siebie zbliżone. Pokryte są sierścią krótką i gładką (aksamitną) w dotyku, która nie wymaga skracania. Uszy nie powinny być na szczycie porośnięte długim jak frędzle włosem. Szerokie o zaokrąglonych koniuszkach, duże, o grubej chrząstce, a także pokryte obfitą sierścią uszy są wysoce niepożądane.
Szyja: Wystarczająco długa, by unosić w prawidłowy sposób głowę, muskularna, stopniowo rozszerza się u nasady i wtapia w skośnie ułożone łopatki.
Tułów: Zwarty. Grzbiet prosty. Lędźwie szerokie i silne. Klatka piersiowa jest głęboka, żebra dobrze wysklepione w swej górnej części, stają się odrobinę spłaszczone na bokach.
Tylne żebra (rzekome) są długie a odległość między ostatnimi z nich a biodrami (słabizna) jest krótka. Nie wpływa to na swobodę ruchu.
Ogon: Długości 12,5 - 15 cm, porośnięty twardą sierścią, bez frędzli, tak prosty, jak to tylko możliwe, trzymany pionowo do góry, nie może być zakręcony nad grzbietem. Długi ogon jest wadliwy, a w żadnym wypadku nie może być skrócony.
Kończyny:
Kończyny przednie krótkie i muskularne, proste, porośnięte sierścią krótką, szorstką i gęstą. Łopatki skośnie ustawione, szerokie, ściśle przylegające do klatki piersiowej.
Staw ramienny (barkowy) jest wyraźnie wysunięty ku przodowi (wydatne przedpiersie). Łokcie tak ustawione, by umożliwić swobodny ruch kończyn przednich, poruszają się równolegle do osi tułowia. Kończyny tylne oglądane z góry muskularne i szerokie, w całości krótkie o silnych ścięgnach. Uda silnie umięśnione, niezbyt szeroko rozstawione. Stawy skokowo należycie kątowane i dobrze ustawione pod tułowiem. Gdy pies stoi lub porusza się, pięty znajdują się dość blisko siebie. Stawy skokowe spionowane lub słabe są poważną wadą. łapy kończyn przednich są większe od łap kończyn tylnych. Okrągłe, proporcjonalnej wielkości, mocne o grubych opuszkach. Łapy porasta twarda, krótka sierść. Opuszki i pazury powinny być czarne.
Ruch: Winien być wydajny i swobodny, a kończyny poczynając od łopatek stawiane prosto do przodu. Tylne kończyny są elastyczne w stawach skokowych oraz kolanowych i dynamicznie podążają za przednimi. Stawy skokowe kierują się pod tułów by nadać impuls (wypchnięcie). Sztywne chody i krowia postawa są wysoce niepożądane.
Pokrywa włosowa: Włos dwojakiego rodzaju. Okrywowy ma ok. 5 cm długości, jest twardy, bez śladu lokowatości. Wadliwa jest rzadka sierść. Podszerstek jest krótki, miękki i gęsty. Umaszczenie białe.
Wzrost: Wysokość w kłębie ok. 28 cm.
Wady: Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca traktowane są jako wady i oceniane zgodnie ze stopniem odstępstwa.
Uwaga: Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra umieszczone w mosznie.
Źródło: E.Chwalibóg, "Grupa III. Teriery. Wzorce ras", Warszawa 2000r, Klub Teriera przy ZG ZKWP